Układy choreograficzne wykonywane najczęściej przez kilku tancerzy naraz (zwykle tej samej płci) to pokazy, które urzekają elegancja, pasją i wyrafinowaniem. Są i subtelne – takie jak z wstążką czy wachlarzem, i energiczne, wykorzystujące najróżniejsze rodzaje orientalnych broni, i, przede wszystkim, szczegółowo dopracowane do ostatniego kroku. Poznajmy go zatem bliżej i dowiedzmy się, skąd się wywodzi, jak się zmieniał i jak wygląda obecnie.
Sztuka chińskiego tańca została zapoczątkowana jeszcze zanim pojawiło się pierwsze chińskie pismo. Już na tworzywach ceramicznych pochodzących sprzed 5000 lat przedstawione są wizerunki grup wykonujących choreograficzny taniec, w którym tancerze trzymają się za ręce i stopami wystukują rytm, jednocześnie śpiewając do akompaniamentu instrumentalnej muzyki. W trakcie panowania dynastii Shang i Chou, na 1000 lat p.n.e., chiński taniec podzielił się na dwa rodzaje – cywilny i wojskowy. W cywilnym tańcu tancerze trzymali w rękach pionowe bannery, które symbolizowały owoce pracy myśliwych i rybaków na dany dzień. W tańcu wojskowym wykonywało się natomiast skoordynowane ruchy w przód i w tył, trzymając w rękach bronie. Później te same ruchy ewoluowały do rangi wojskowych ćwiczeń dla żołnierzy. Chińczycy wykorzystywali taniec do przekazywania swojego szacunku wobec bóstw nieba i ziemi, odegrania scenek z życia codziennego i podzielenia się uczuciami radości i szczęścia. Z tego względu był on tak samo symboliczny i ekspresywny, jak piękny i elegancki.
Największy rozwój chińskiego tańca przypada na okres panowania dynastii Han, kiedy otworzone zostało Muzyczne Biuro. Wraz z włączaniem do terytorium państwa kolejnych regionów, taniec wzbogacał się o elementy innych kultur, takich jak Korea, Indie czy Persja. Z wolna zaczął charakteryzować się skomplikowanymi ruchami ciała, pełnym wykorzystaniem barw, kostiumów i rekwizytów oraz wyrafinowanymi technikami tanecznymi. W pokazy wkomponowano śpiew, poezję i wątki fabularne, tworząc podstawy tego, co obecnie znamy ze zjawiskowych przedstawień w chińskich operach.
Każda prowincja posiada swój własny taniec, który w sposób charakterystyczny dla danego regionu oddaje sposób życia i zwyczaje jego mieszkańców. To sprawia, że tańce te są cenną częścią dziedzictwa kulturowego Chin.
Obecnie przeniknęło do niego wiele elementów nowoczesnych, m.in. balet, taniec współczesny czy taniec nowoczesny. To właśnie one są pierwszym etapem nauki klasycznego tańca – młodzi uczniowie muszą opanować najpierw ich technikę. Wciąż poszukiwane są nowy formy wyrazu i sposoby na udoskonalenie jego klasycznej formy.
