Pochodzenie słowa tango nie jest do końca znane. Definicja w słowniku Diccionario provincial de voces cubanas utworzonego przez Esteban Pichardo w roku 1836 opisuje je jako „zebranie nowo przybyłych murzynów afrykańskiego pochodzenia, w czasie którego tańczy się w rytm bębnów i pałek (tambores y atabales).“ Termin tango w obecnym znaczeniu znalazł zastosowanie dopiero w Europie od lat 20. ubiegłego wieku, kiedy zaczęto tańczyć nowo powstałe różnorodne tańce latynoskiego pochodzenia.
Istnieją różne odmiany tanga: tango amerykańskie, tango fińskie, tango międzynarodowe. Część tych odmian zostało zestandaryzowanych, dzięki czemu łatwiej jest sędziować zawody taneczne. Natomiast tango argentyńskie polega na improwizacji i stałym rozwoju. Mimo że podstawowe kroki, ozdobniki, sposób trzymania czy markowanie są obecnie (2007) uczone na lekcjach tanga argentyńskiego, to występują wariacje i to w szybkości wykonania jak i w sposobie wykonania.
Tango argentyńskie, z opisanymi poniżej stylami, obecnie zyskuje na popularności i podobnie jak Salsa staje się najpopularniejszym tańcem użytkowym tańczonym w klubach w rytm stale rozwijanej nowoczesnej muzyki granej przez didżejów.
Tango de salon
Najczęściej spotykany styl tańczenia tanga argentyńskiego z kontaktem po prawej stronie i z lekkim otwarciem trzymania po lewej – trzymanie jest w kształcie litery V. Figury są bardziej powolne, subtelne i odmierzane. Dla celów głównie nauczania wprowadzono podstawowy zestaw kroków (hiszp. basico), który składa się z ośmiu kroków, i zawiera sekwencję takich elementów jak salida, cruzada (krzyżyk) i resolucion (zakończenie). Innymi figurami tanga argentyńskiego są: calesita, boleo, gancho, kanapka, kwadrat, ocho, parada, volcada, traspié. Zwyczajowo używa się hiszpańskich nazw figur tanga argentyńskiego, chociaż sandwich jest tutaj wyjątkiem używanym także w Argentynie obok określenia mordida.
Tango milonguero
Styl charakteryzujący się krótkimi układami tańczonymi w szybkim tempie w rytmie o wesołym nastroju. Pomimo że charakteryzuje się delikatnym prowadzeniem i markowaniem kroków, umożliwiających swobodne prowadzenie się pomiędzy przepełnioną tańczącymi salą, w stylu tym możliwe jest stosowanie figur o dużej finezji. Styl ten zwany też jako apilado, tango club, confiterias jest tańczony z lekkim nachyleniem i stałym kontaktem górnej części ciał partnerów. Apilado ma stosunkowo ograniczony repertuar ze względu na bardzo bliski kontakt gdzie używa się małych kroczków. Charakterystycznym elementem milongi jest traspie.
Tango vals
Styl zawierający warstwę melodyczną w rytmie walca. W odróżnieniu od stylu de Salon charakteryzuje się zachowaniem ciągłości ruchów z unikaniem figur w pozycji stojącej.
Tango nuevo
Styl nowoczesnego podejścia do tanga z figurami wykorzystującymi dynamikę ruchu. Pionierem stylu była grupa "Tango Investigation Group" (później przekształcona w organizację "Cosmotango") stworzona przez Gustavo Naveira i Fabiana Salasa w latach 1990. w Buenos Aires.
Tango fusion
Styl nowoczesnego tańczenie tanga charakteryzujący się odważnymi formami do muzyki odmiennej od klasycznych tradycyjnych tanecznych tang argentyńskich, która jest tworzona bądź miksowana na żywo przez didżejów z utworów muzyki House, Jazz, Techno i innych.
