Wywodzi się z absolutnej idei buntu wobec dominacji kultury euro-amerykańskiej. Odwołuje się do starych wierzeń i obrzędów ludowej estetyki brzydoty, inspiracją był także teatr okrucieństwa. Po raz pierwszy zaistniała dla szerszej publiczności na Festiwalu Tańca w Tokio w maju 1959 r., przez tancerza Tatsumi Hijikatę i jego partnera Kazuo Ohno.Butoh nie opiera się na żadnej technice. Jego siłą choreografii jest ekspresja i totalne zaangażowanie, dzięki psychofizycznej obecności tancerza „tu i teraz”, określonej pojęciem butoh-body. Nie oznacza ono fizycznego ciała, ale pewien proces umysłu, stan zjednoczenia ciała z umysłem.
Filozofia tańca butoh jest wniknięciem i zgłębianiem tajemnicy ciało-umysł. Butoh to osobista podróż w głąb siebie, która wyzwala wewnętrzną energię ciała i eksploruje mroki podświadomości. Ma być środkiem wyrazu wolnym od wszelkich schematów świata zewnętrznego, uwolnieniem od konwencji ruchowych odkrywanie ciała nieznanego i impulsów pochodzących z najgłębszych warstw jaźni, impulsów często stłumionych przez społeczne normy: to, co społecznie akceptowane i oczekiwane.
Często określany mianem tańca ciemności, gdyż wydobywa na światło dzienne najbardziej skrywane emocje, także te negatywne. Pozwala się od nich uwolnić bądź też je zaakceptować. Taniec butoh, przekraczając dualizm wnętrza i zewnętrza, staje się tańcem medytacyjnym - wybiega więc poza cele estetyczne i psychologiczne.
W tańcu ciało poprzez wyzwolenie emocji, pisze własny scenariusz ruchów, jest reżyserem i choreografem w jednym. Butoh odkrywa prawdziwe oblicze tańczącego, które według filozofii japońskiej, tożsame jest ze światem. Jeśli tancerz pragnie tańczyć drzewo, nie może machać rękami imitując ruch gałęzi, musi znaleźć w sobie emocje, które pozwolą mu naprawdę poczuć się jak drzewo. Każdy ruch musi być spontaniczny, wynikający z wewnętrznego poczucia tożsamości, bezwarunkowy.
www.fit.pl
