Ten rodzaj tańca wykorzystuje sporo przestrzeni i jest ściśle związany z muzyką funk, choć coraz częściej widać lockerów (tancerzy lockingu) tańczących do innego rodzaju muzyki. Śmiało można powiedzieć, że locking jest stylem pokazowym, w którym ważną rolę odgrywa interakcja tancerza z widownią. Podstawową zasadą w lockingu jest krótkotrwałe, lecz zauważalne zatrzymanie ciała w danej pozycji i szybkie przejście do kolejnej.
Posługując się tym ciągiem tworzymy całość, która przypominać może film ze stopklatkami. Locking wymaga sporej ilości ćwiczeń, a częsta zmiana tempa z bardzo szybkiego do całkowitego zatrzymania oraz szereg niebezpiecznych ruchów, wymagają dobrej sprawności fizycznej tancerza. Istotną cechą tego tańca jest gra aktorska i mimika. Locking powstawał na przełomie lat 60.i 70., a spopularyzowany został w późnych latach 70. i jako część kultury tanecznej hip-hopu, miał swój duży udział w kreacji późniejszych stylów, jak np. popping, breakdance, liquid dance, waving.
