Gawot to starofrancuski taniec ludowy w tempie umiarkowanym, metrum alla breve z półaktowym przedtaktem, często z drugim gawotem à la Musette, jako trio.
Od końca XVI wieku stał się tańcem dworskim (zwłaszcza na dworze Ludwika XIV). W XVII wieku wszedł do baletów i oper francuskich, a także do barokowej suity.
Od pocz. XVII w. stanowił zakończenie różnego typu branles. Gawot występuje wielokrotnie w baletach i operach J. B. Lully'ego, J. Ph. Rameau, pojawia się także w dziełach operowych G. F. Händla (Ottone), Ch. W. Glucka (Orfeusz, Armida), A. E. M. Grétry'ego (Céphale et Procris, Panurge). Odegrał również dużą rolę w muzyce instrumentalnej, szczególnie w suicie, do której wprowadził go N. Lebègue. Pojawia się w utworach na klawesyn H. Purcella, A. Vivaldiego, w sonatach Händla. F. Couperin wprowadził gawot w Les Nations, J. S. Bach w suitach i partitach. W muzyce XX w. wskrzesił gawot neoklasycyzm (S. Prokofiew Symfonia klasyczna).
