Pierwsze (tzw. "tee shot") uderzenie następuje ze specjalnie oznaczonego miejsca (tzw. "teeing ground" lub po prostu "tee"). Niektórzy miejsce to nazywaja rzutnią.Należy wyjaśnić, że przyjęło się na całym świecie używanie oznaczeń angielskich chociaż są próby nazewnictwa w językach lokalnych. I tak, o ile swojsko brzmi "dołek" to już niemiecki Loch lub czeski "jamka" może wzbudzić śmiech co nie będzie grzecznym zachowaniem.
Pozostańmy więc przy nazewnictwie angielskim.
A więc uderzając pierwsze uderzenie z tee gracz ma prawo ustawić piłkę na specjalnej podstawce także zwanej "tee". Aby osiągnąć jak najdłuższe uderzenie (tam gdzie jest to wskazane) używa się kija (ang. "club") typu "wood", chociaż wcale nie musi i w praktyce nie jest drewniany.
Właściciel pola golfowego lub organizator zawodów określa iloma uderzeniami należy wbić piłkę do poszczególnych 18-tu dołków tzn. określa par każdego dołka.
Na polu znajdują się dołki o par 3 par 4 i par 5. Zwykle suma par wszystkich 18-tu dołków wynosi ok. 72. Jeżeli gracz dany dołek osiągnie dokładnie ilością uderzeń określoną przez organizatora to osiąga tzw. "par" i otrzymuje 0 punktów. Jeżeli osiągnie o jedno uderzenie mniej (tzw. "birdie") - otrzymuje -1, jeżeli o dwa uderzenia mniej (tzw. "eagle") - otrzymuje -2 punkty. Natomiast jeżeli osiągnie o jedno uderzenie więcej ("tzw. bogey") - otrzymuje +1 punkt, ponad dwa (tzw. "double bogey") - otrzymuje +2 punkty. Stąd wniosek, że osiągamy tym lepszy wynik im mniej zdobylismy punktów.
Szczęściem golfisty jest osiągnięcie "hole-in-one" czyli trafienie do dołka za pierwszym uderzeniem z "tee" - oczywiście na dołku o par 3.
Dołek umiejscowiony na "greenie" ma średnicę 10,8 cm i głębokość 10 cm. Jest oznaczony charakterystyczna chorągiewką wyjmowaną w czasie dobijania ("puttowania") piłki do dołka. Odległość od "tee ground" do dołka na greenie nie może w zasadzie być krótsza niż 200 i dłuższa niż 600 jardów. To oznacza, że przejście wszystkich dołków to min. 5000 m. www.fit.pl
