Urodził się 12 stycznia 1946 roku w Świebodowie koło Milicza. Był podopiecznym trenerów: Ryszarda Swata, Mieczysława Żelaznowskiego i Henryka Łasaka. Powszechnie uznawany za genialnego samouka, ujawnił swoje predyspozycje kolarskie w wieku 22 lat. Zakończyło się to oczywiście sukcesem w wyścigu przełajowym o mistrzostwo Polski (1968). Został zauważony przez trenera kadry narodowej - Henryka Łasaka. W 1969 roku po raz pierwszy wystartował w Wyścigu Pokoju i od razu stanął na drugim miejscu podium. Kolejne lata to pasmo osiągnięć, dzięki którym Szurkowski zyskał miano najlepszego kolarza-amatora na świecie. W latach 1970, 1971, 1973 i 1975 czterokrotne wywalczył pierwsze miejsce w Wyścigu Pokoju. W sumie w tych zawodach przejechał 89. etapów (z czego 52. w koszulce lidera), wygrał 13. etapów, a po 9. razy był drugi i trzeci. W 1972 (Monachium) i 1976 (Montreal) został wicemistrzem olimpijskim w drużynowym
wyścigu szosowym. W 1973 roku w Barcelonie zdobył mistrzostwo świata w indywidualnym wyścigu szosowym oraz mistrzostwo drużynowe, w 1974 roku w Montrealu wicemistrzostwo w wyścigu indywidualnym, a w 1975 roku w Mettet ponownie mistrzostwo drużynowe. Pięciokrotnie został indywidualnym mistrzem Polski w latach 1969, 1974, 1975, 1978 i 1979. Choć nigdy nie udało mu się wygrać klasyfikacji generalnej Tour de Pologne, to do niego należy rekord wygranych etapów (15.). Czterokrotnie w tym wyścigu triumfował w klasyfikacji punktowej - w latach 1971, 1973, 1974 i 1979 oraz dwukrotnie w klasyfikacji górskiej - w 1971 i 1974. Dwukrotnie wygrał plebiscyt Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 1971 i 1973 roku. W 1970 roku został laureatem nagrody Fair Play przyznawanej przez UNESCO. W latach 1984-1988 był trenerem kadry narodowej kolarzy szosowych. W latach 1985-1989 był posłem na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
