Tenis stołowy (ping-pong) jest grą, w której uczestniczy 2 (gra pojedyncza) lub 4 zawodników (gra podwójna lub mieszana). Celem gracza jest takie uderzenie celuloidowej piłeczki na stronę przeciwnika aby ten nie był jej w stanie odebrać lub aby był zmuszony popełnić błąd. Każdy błąd jest liczony jako punkt dla przeciwnika. Jednego seta gra się do 21 punktów (choć tak jak w tenisie ziemnym aby wygrać seta trzeba mieć 2 punkty przewagi). Liczba setów potrzebnych do zwycięstwa waha się w zależności od turnieju i stopnia eliminacji. Zawody rozgrywają się na stole o wymiarach 152,5x274 cm i wysokości 76 cm. Na środku stołu rozpięta jest siatka o wysokości 30,5 cm.
Historycznie tenis wywodzi się od tenisa ziemnego. W czasie zimy grano w małych zamkniętych pomieszczeniach. Pierwsze gry przypominające tenis stołowy rozgrywano od około 1900 roku. W 1902 roku powstał Angielski Związek Tenisa Stołowego ale dokładne przepisy regulujące grę powstały w 1920 roku. W 1926 roku powstała Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ITTF) - wtedy też oficjalnie zrezygnowano z popularnej jednak cały czas nazwy "ping pong". Do II wojny światowej tenis stołowy był domeną Europejczyków. Rewolucję w tej dziedzinie sportu przynieśli zawodnicy azjatyccy w latach 50-tych - którzy do dziś królują w tym sporcie. Tenis stołowy znalazł się w oficjalnym spisie dyscyplin olimpijskich w 1988 roku w Seulu. W Polsce tenis uprawiano od lat 20-tych. W 1931 roku powstał Polski Związek Tenisa Stołowego.
Sukcesy Polaków na IO : Dyscyplina ta za sprawą sukcesów A. Grubby czy L. Kucharskiego stała się w Polsce bardzo popularna. Niestety nasi najlepsi pingpongiści w swym najlepszym olimpijskim występie odpadli w 1/4 finału (Seul 1988 roku).
Najwybitniejsi olimpijczycy : Od momentu wprowadzenia tej dyscypliny na IO prym wiodą w niej Azjaci. Dotychczas wywalczone tytuły mistrzowskie podzielili między sobą Chinczycy i Koreańczycy - tylko jeden raz w Barcelonie mistrzem w grze pojedynczej został Szwed Jan Ove Waldner (w Sydney uzyskał srebro).
