Infekcje intymne u kobiet w wieku menopauzalnym

Natomiast menopauza oznacza ostatnią miesiączkę w życiu kobiety, która w naszej strefie klimatycznej przypada między 45 a 55 rokiem życia. Klimakterium można podzielić na okres premenopauzalny, czyli okres poprzedzający wystąpienie ostatniej miesiączki, okres okołomenopauzalny z ostatnim krwawieniem miesięcznym oraz okres postmenopauzalny.

Do objawów klimakterium, które źle się kojarzą większości kobiet, należą: uciążliwe poty, uderzenia gorąca, kołatanie serca, choroby układu sercowo-naczyniowego, trudności w koncentracji i zapamiętywaniu, zaburzenia przemiany materii, bezsenność oraz zmienność nastrojów. Nasilają się także zawroty i bóle głowy. W tym okresie kobiety narażone są na wszelkie dolegliwości układu moczowo-płciowego. Niemniej menopauza nie musi się kojarzyć z nieprzyjemnymi dolegliwościami i depresją. Istnieją skuteczne metody, które pozwolą się cieszyć zdrowiem i dobrym samopoczuciem.

Zapalenie pochwy i szyjki macicy jest jednym z najczęstszych powodów zgłaszania się kobiet do ginekologa. Problem utrzymania prawidłowego, kwaśnego ekosystemu pochwy u kobiet w okresie menopauzy jest wciąż niedoceniany przez pacjentki, a także leczących je lekarzy różnych specjalności.

Flora bakteryjna w pochwie zdrowej kobiety w okresie dojrzałości płciowej jest zdominowana przez tlenowe i fakultatywnie beztlenowe pałeczki kwasu mlekowego, które ściśle pokrywają jej nabłonek.

Pałeczki kwasu mlekowego utrzymują równowagę mikrośrodowiska pochwy poprzez:

• zapewnienie kwaśnego odczynu środowiska, uniemożliwiającego się przedostanie mikroorganizmów chorobotwórczych (produkowany przez pałeczki kwas mlekowy utrzymuje PH pochwy w granicach 3,8 – 4,2);
• stymulowanie układu odpornościowego;
• wytwarzanie substancji przypominających bakteriocyny;
• hamowanie namnażania się innych bakterii potencjalnie chorobotwórczych poprzez toksyczne produkty metabolizmu (tlenek wodoru).

Infekcje pochwy są jednym z najbardziej pospolitych problemów zdrowotnych kobiet w każdym okresie ich życia. Dolegliwości te są jednak często bagatelizowane przez pacjentki, powodując u lekarzy odruch bezradności. Ginekolodzy diagnozując stan zdrowia intymnego kobiety zapominają często wziąć pod uwagę czynniki mające znaczący wpływ na rozwój stanu zapalnego pochwy. Należą do nich:
• wiek badanej,
• aktywność seksualna i liczba partnerów,
• stosowane formy antykoncepcji,
• metody higieny,
• choroby ogólnoustrojowe skóry i alergiczne,
• stan hormonalny organizmu,
• stosowane leki,
• czynniki zewnętrzne: odzież, obecność ciał obcych, otarcia.

Uwzględnienie wyżej wymienionych czynników w przeprowadzanym przez ginekologa wywiadzie zwiększa spektrum poszukiwanych czynników etiologicznych, skracając i obniżając tym samym koszty diagnostyki i leczenia. Do najczęściej wstępujących chorób pochwy należą: waginoza bakteryjna, rzęsistkowica, czy grzybica pochwy. Skuteczność leczenia farmakologicznego infekcji intymnych wzmacnia szybka reakcja kobiety na niepokojące objawy, kontakt z ginekologiem i dobranie odpowiedniej farmakoterapii.

[-------]

Na zachowanie zdrowia intymnego wpływa także stosowanie preparatów z pałeczkami kwasu mlekowego, które pomagają przywrócić i utrzymać prawidłową florę bakteryjną układu moczowo-płciowego kobiety. Zdrowiu sprzyja także właściwa edukacja pacjentki, obejmująca głównie zasady higieny intymnej.

Wpływ okresu menopauzalnego na częstość występowania stanów zapalnych pochwy

Kobiety w wieku menopauzalnym, bardzo często uważają, że urodzenie dziecka i ustanie miesiączki upoważnia je do zaprzestania chodzenia do ginekologa i kontrolowania zdrowia intymnego. Nie rzadko rezygnują także z życia seksualnego, co umacnia je w przekonaniu, że powinny przestać regularnie chodzić do ginekologa. A to poważny błąd! Właśnie dlatego, że ich ciało nie służy już do rodzenia powinny być pod szczególną ochroną. Jest ono wówczas bardziej delikatne, wrażliwe, dlatego bardziej narażone na infekcje i choroby układu moczowo – płciowego. Kobiety w okresie menopauzy powinny odwiedzać ginekologa dwa razy w roku, czyli równie często jak w wieku reprodukcyjnym.

W okresie menopauzy w wyniku niedoboru estrogenu dochodzi do zaniku nabłonka pokrywającego błonę śluzową pochwy. Staje się on cieńszy, mniej elastyczny. W tej sytuacji łatwiej dochodzi do rozwoju infekcji intymnych. Drugim powodem jest to, że w pochwie zmniejsza się ilość pałeczek kwasu mlekowego, odpowiedzialnych za utrzymanie prawidłowego, kwaśnego PH pochwy. Jednym słowem bariera przed chorobotwórczymi patogenami nie działa już tak skutecznie, jak u kobiet w wieku rozrodczym.

Każda z pacjentek wchodzących w klimakterium pokonuje ten etap indywidualnie, we własnym tempie i w sobie właściwy sposób – mówi dr n. med. Jacek Tomaszewski. Niewydolność hormonalna jajnika wprowadza organizm kobiety w nowy etap jej życia biologicznego. Zdecydowana większość kobiet doświadczy w tym okresie uciążliwych dolegliwości związanych z niedoborem estrogenów – zarówno wczesnych, głównie neurowegetatywnych, jak też późnych, związanych z zagrożeniami jakie niosą mniej lub bardziej odległe następstwa hypoestrogenizmu: zmianami zanikowymi w obrębie układu moczowo-płciowego, zaburzeniami statyki narządu płciowego, nietrzymaniem moczu czy nawracającymi infekcjami dróg moczowych. O ile uciążliwe dolegliwości naczynioruchowe i psychoemocjonalne związane z okresem menopauzy ustępują lub zmniejszają się po upływie kilku lat, o tyle dolegliwości związane z atrofią urogenitalną wykazują tendencję do stopniowego nasilania się w miarę starzenia. U pacjentek z niedoborem estrogenów nabłonek pokrywający tarczę części pochwowej szyjki macicy staje się delikatny i podatny na urazy. Śluzówka pochwy staje się cienka. Wzrasta zasadowość i zmniejsza się produkcja wydzieliny pochwowej i śluzu szyjkowego. Może to być przyczyną krwawień podczas współżycia płciowego czy próby wprowadzenia wzierników podczas badania ginekologicznego.

www.senior.fit.pl