Walc angielski powstał na początku XX wieku z połączenia walca wiedeńskiego i amerykańskiego tańca zwanego bostonem.
Narodziny nowego walca przypisuje się słynnej "angielskiej flegmie" i niechęci do szybkich tańców, a także modzie lansowanej przez młodych tancerzy, którzy zapoczątkowali styl tańca upodobniony do chodu. Podstawowe figury walca oparte są na ruchu po linii ukośnej, co pozwala na płynne przemieszczanie się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Sędziowie oceniając wykonanie tańca szukają wahadłowego (tzw. swingowego) ruchu z różnymi wariantami unoszeń i opadań w czasie trwania każdego taktu.
Chociaż kroki są dość proste muszą być płynne, pełne gracji i lekkości. Para powinna sunąć po parkiecie w idealnej harmonii. W walcu angielskim bardzo ważny jest trzymanie partnerów, przez cały czas tańca nie powinno się zmieniać. Podobnie sylwetki tancerzy powinny być niezmienne i tworzyć piękne długie linie. Walc angielski musi być tańczony w tzw.: kontakcie, czyli ciała tancerzy stykają się od kolan, aż do mostka partnerki.
Chociaż jest to taniec określany jako wolny, od tancerzy turniejowych wymaga dobrej kondycji i mocno obciąża stopy.
