Taniec rytualny często towarzyszył ceremoniom religijnym. Najlepiej jego tradyche zachowały się na terenach Hiszpanii. Tańce przed Świętym Sakramentem, w dniu Corpus Dei (Bożego Ciała), odbywały się w licznych w Toledo, Sewilli, czy Wenecji kościołach. Tańczono w tym czasie tzw. farsas santas y picadosas (obchody święte i pobożne), które były odmianą intermezo (cz. dramatu liturgicznego) wystawiane głównie w klasztorach i kościołach. Natomiast w hiszpańskiej Galicji tańczono Pela w formie procesji.
Rodzaj świętego baletu regularnie był odgrywany przez chłopięcy chór Seises w katedrze w Sewilli. Kiedy arcybiskup Don Jaime de Palafax chciał go zabronić, chór pod opieką dyrygenta pojechał do Rzymu i odtańczył swój spektakl pzed samym papieżem Eugeniuszem IV. Otrzymał wtedy autoryzację na wykonywanie nadal swoich popisów, które są tańczone do dziś w czasie obchodów Bożego Ciała. Są one uważane za fenomen paraliturgii rytulnej.
Wśród kleru istniał jednak silny opór przeciw tego rodzju pobożności, który przywodzi na myśl rytuały pogańskie. Najsilniej protestowano przeciw tańcom na cmentarzach, kościołach i czasie procesji. Były one wielokrotnie zakazywane, jednak często bezskutecznie, gdyż pobożność ludowa była silniejsza. Biskupi nakładali wię c kary na osoby winne wykonywania takich tańców, szczególnie w czasie pogrzebów. Historycy wiążą ich istnienie z tradycją trańców śmierci i danse macabre.
Taniec religijny stanowi grupę tańców świeckich, które we francuskiej Prowansji były organizowane w formie procesji w wigilię
Bożego Ciała. Procesja ta zwana Lou Gou była rodzajem baletu bogatego w sceny alegoryczne, mimiczne i tańczone. Muzykę i część pieśni komponował do niego sam król, z którego to powodu batet ten nazywano monarcha poeta. Tradycja ta zachowała się przez trzy wieki.W średniowiczu taniec zajął wane miejsce w zabawach związanych z karnawałem, hucznymi fetami ulicznymi, eksplozją powszechnej radości i swobody. Jednak taniec wyzwalał take inne zachowania, bardzo często patologiczne. W 1373 roku we Francji i Flandrii rozprzestrzeniała się choroba zwana szałem tańca.
[-------]
Wiele lat później w Nowej anglii, około roku 1800, zrodziała sie herezja wyznawanba przez tzw. skoczków. Wierzyli oni, że taniec jest zasadą religijności, dlatego śpiewając Psalmy tańczyli.
Taniec dworski był jedną z form spędzania wolnego czasuw środowisku elit społecznych. Pierwszymi tancerzami byli linoskoczkowie i akrobaci, którzy swój rodowód wywodzą jeszcze z czasów ertuskich historionów. Obok nich pojawili sie także kuglarze i w końcu, dość ważna postać dworska, błaźni, poruszający się tanecznym krokiem.Elity bardzo szybko z widzów przerodziły się w wykonawców. Zabawy i maskarady stały się na dworach obowiązkowe. Królowie i wielcy tego świata gustowali w tych rozrywkach, stali się wymagający i żądali ciągłych nowości.
Taniec epicki; całość zachowanych z okresu średniowiecza tańców składa się 46 utworów muzycznych, z których 15 pochodzi z Francji, 23 z Włoch, 6 z Anglii i 2 z Czech. Większość z nich to tańce kołowe i korowodowe. Opisy ich układów choreograficznych są zbyt ubogie, by dało się je odtworzyć w sposób jednoznaczny. Wyobrażenie o nich możliwe jest do przybliżenia jedynie na podstawie ikonografii, kilku fresków, obrazów, płaskorzeźb pochodzących z tego okresu.
