Cukrzyca typu i – krótka charakterystyka
Przed wyjaśnieniem czym jest diabulimia warto przyjrzeć się najpierw czym charakteryzuje się cukrzyca typu I z którą związane jest to zaburzenie odżywiania. Jest to typ cukrzycy, który stanowi około 10 % wszystkich typów cukrzycy. Najczęściej początek choroby przypada między 10. a 14. rokiem życia. Jest to choroba autoimmunologiczna – komórki naszego układu immunologicznego reagują nieprawidłowo atakując trzustkę. Skutkiem tego jest zniszczenie komórek beta trzustki, odpowiedzialnych za produkcję insuliny, a tym samym bezwzględny brak tego hormonu. Do tej pory nie wiadomo jaka jest przyczyna powstawania autoprzeciwciał, które atakują nasz własny narząd. Przypuszcza się, że duże znaczenie w rozwoju cukrzycy typu I mają czynniki genetyczne. Objawy, które powinny nas zaniepokoić to wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, spadek masy ciała, senność, osłabienie, a także podatność na infekcje. Po zdiagnozowaniu cukrzycy typu I wdrażane jest leczenie insuliną, którego celem jest utrzymanie prawidłowego stężenia glukozy we krwi i uniknięcie groźnych powikłań.
Od cukrzycy do zaburzeń odżywiania
Cukrzyca typu I to przewlekła choroba, wymagająca leczenia przez całe życie, a także przestrzegania ścisłych zaleceń dietetycznych i kontroli glikemii. W związku z tym, że diagnoza wiąże się ze znacznymi zmianami w stylu życia, może stać się przyczyną trudności natury emocjonalnej w tym również depresji. Na niekorzyść działa również fakt, że cukrzycę typu I najczęściej diagnozuje się w wieku młodzieńczym, który jest okresem rozwoju i kształtowania osobowości. Jest to czas, kiedy często pojawiają się problemy z samooceną co może być dodatkowo potęgowane przez postawioną diagnozę. W związku z tym, istnieje ryzyko rozwoju zaburzenia odżywiania jakim jest diabulimia. Jej nazwa powstała z połączenia dwóch angielskich słów - „diabetes” (cukrzyca) oraz „bulimia”. Dla osób z bulimią charakterystyczne jest prowokowanie wymiotów po jedzeniu. Zachowaniem analogicznym w diabulimii jest pomijanie dawek insuliny. Chorzy wykorzystują fakt, że zbyt niski poziom tego hormonu prowadzi do wystąpienia hiperglikemii, następnie glikozurii i spadku masy ciała. Choć diabulimia jest mało znanym zaburzeniem odżywiania, a wzmianki o niej pojawiły się dopiero w 2017 roku to może być poważnym zagrożeniem dla osób z cukrzycą typu I. Musimy wziąć pod uwagę, że w przypadku diabulimii mamy do czynienia z dwoma nakładającymi się na siebie chorobami – cukrzycą i zaburzeniami odżywiania. W związku z tym nie można lekceważyć tak poważnego problemu. Poniżej zostały przedstawione konsekwencje zdrowotne diabulimii w zależności od etapu choroby.
- Etap pierwszy: częste oddawanie moczu, wzmożone pragnienie, osłabienie, ból głowy
- Etap drugi: nasilenie objawów charakterystycznych dla etapu pierwszego, a dodatkowo zmniejszenie masy ciała, zanik mięśni, odwodnienie organizmu
- Etap trzeci: retinopatia, nefropatia, neuropatia autonomiczna i obwodowa, skrajne zmęczenie
Jak widać skutki diabulimii mogą być zagrożeniem dla zdrowia i życia. Jest to duże wyzwanie dla dietetyków, a szczególnie dla psychodietetyków pracujących z osobami cierpiącymi na zaburzenia odżywiania. Pracując z chorymi na cukrzycę typu I warto zwiększyć swoją wiedzę na ten temat. Pomóc w tym mogą szkolenia dla dietetyków poruszające kwestie zaburzeń odżywiania.
