Cellulit charakteryzuje się pofałdowaniem skóry w obrębie bioder, ud, kolan, pośladków lub sutków. W tkance pojawiają się nieregularne zgrubienia i guzki, powodujące czasem dolegliwości bólowe.
PATOGENEZA
Jedną z najważniejszych przyczyn tworzenia się cellulitu są zaburzenia równowagi hormonalnej. Cellulit może pojawiać się już po okresie dojrzewania. Często występuje łącznie z otyłością, jednak nie powinno się kojarzyć tych dwóch stanów ściśle ze sobą, dlatego że zwyrodnienie tkanki tłuszczowej może wystąpić zarówno u kobiet otyłych jak i u szczupłych. Fizjologicznie za rozwój kobiecych cech płciowych ze specyficznym rozmieszczeniem tkanki tłuszczowej odpowiedzialne są estrogeny, produkowane bezpośrednio w jajnikach. Dla kobiet, w przeciwieństwie do mężczyzn, charakterystyczna jest niezależna od ilości przyjmowanego pokarmu produkcja tkanki tłuszczowej, która za to podlega wpływom lokalnych mechanizmów hormonalnych. Efektem nadmiernej aktywności aromatazy i nadprodukcji hormonów płciowych stymulujących metabolizm glukozy i lipidów jest powiększanie się i nieprawidłowy rozwój komórek tłuszczowych. Obserwacje kliniczne dowodzą, że w licznych stanach fizjologicznych, takich jak ciąża czy menopauza, łącznie z powikłaniami w wyniku podawanych doustnie leków antykoncepcyjnych oraz w stanach patologicznych stwierdza się wpływ hormonów płciowych na układ naczyniowy. Receptory estrogenowe oraz progesteronowe obecne są zarówno w narządach płciowych, takich jak macica czy sutek, jak i w ścianach żył. Istnieje ścisły związek pomiędzy ciężkością objawów przewlekłych zaburzeń krążenia żylnego w kończynach, a objawami patologii tkanki tłuszczowej piersi. Stwierdzono, że u kobiet skarżących się na obrzęki piersi przechodzące z czasem w przedmiesiączkową bolesność, zmiany morfologiczne i histologiczne są podobne do obserwowanych w tkance tłuszczowej ud u pacjentek z cellulitem.
PRZEBIEG KLINICZNY
Rozwój cellulitu jest długotrwałym procesem i stąd przyjmuje się czterostopniową makroskopową i termograficzną skalę nasilenia zmian.
Skala makroskopowa nasilenia zmian:
- 0. pojawianie się nieznacznych pobruzdowań po ujęciu w fałd skóry.
- I. pojawianie się zagłębień po ujęciu w fałd tkanki podskórnej, odpowiadających dodatniemu objawowi "skórki pomarańczowej".
- II. zaburzenia w tkance tłuszczowej pod postacią grudek i drobnych guzków, w obrębię objętej cellulitem tkanki tłuszczowej, zagłębienia występują podczas napinania mięśni, na przykład w pozycji stojącej, co określamy spontanicznym objawem "skórki pomarańczowej".
- III. zraziki tkanki tłuszczowej tworzą guzki większych rozmiarów i guzy, będąc poprzedzielane tkanką włóknistą są widoczne również w spoczynku.
Skala termograficzna nasilenia zmian:
- I. plamisty, nakrapiany obraz nadmiernej przepuszczalności naczyń włosowatych niewyraźnie odgraniczony od ognisk niedokrwienia.
- II. większe ogniska przekrwienia otoczone obszarami niedokrwienia.
- III. obraz grudek i drobnych guzków określany mianem "leopardziej skóry".
- IV. duże, ciemno wybarwiające się obszary hypotermiczne.
LECZENIE
Jak dotąd leczenie cellulitu stanowi główną domenę kosmetyki. Działania kosmetyczne polegają na:
- działaniu lipolitycznym,
- działaniu przeciwobrzękowym,
- aktywowaniu przepływu krwi w tkance tłuszczowej,
- regulacji przepuszczalności naczyń włosowatych,
- hamowaniu aktywności aromatazy steroidowej.
Nowoczesna terapia cellulitu kosmetykami czy lekami powinna być wsparta zabiegami kosmetycznymi typu drenażu limfatycznego, masażu aparatem podciśnieniowym, zabiegów Guam, mezoterapii, ozonoterapii oraz kontrolowaniem masy ciała. Niezbędne są też ćwiczenia fizyczne, jak pływanie, spacery, jazda na rowerze czy taniec. W uzasadnionych przypadkach zaleca się odsysanie tkanki tłuszczowej (liposuction). Ogólnie należy unikać długotrwałego przebywania w pozycji stojącej lub siedzącej, noszenia obuwia na obcasach wyższych niż 5 cm, gorących kąpieli i nadmiernego opalania się.
www.fit.pl
