Najogólniejsze określenie na wykonywane przez nas tańce to "tańce celtyckie". Nie należy kojarzyć tego bynajmniej z rytualnymi tańcami pradawnych Celtów. Określenie to powstało, aby połączyć tańce Irlandii i Szkocji (a także Walii i Bretanii) czyli tańce krajów kultury celtyckiej. Prosze być jednak świadomym faktu, iż w światowej nomenklaturze tanecznej coś takiego jak "tańce celtyckie" nie istnieje.
Tańce Szkotów i Irlandczyków wiele łączy ale wiele też dzieli. Przykładowo najbardziej chyba charakterystyczny element irlandzkich tańców tzw. siódemka (ang. seven step), w Polsce często nazywana "promenadą" nie ma w Szkocji swojego odpowiednika. Istniejący szkocki krok odstawno-dostawny (ang. slip step) pomimo podobnej funkcji (ruch w bok) wygląda już zupełnie inaczej (krok ten występuje w większości wielosobowych kółek np. Admiral Nelson, Dashing White Sergeant). Także w tańcach grupowych pojawiają się zbliżone elementy np. tzw. prawe-lewe (ang. rights & lefts). W tańcach irlandzkich są one wykonywane bardzo blisko siebie, ze zgiętymi w łokciach rękami, podczas gdy wersja szkocka jest znacznie bardziej otwarta, wykonywana na większej przestrzeni, z całkowicie wyprostowanymi rękami. Z drugiej strony solowe tańce szkockie pełne są skomplikowanych ruchów rąk, głowy i całego ciała podczas gdy solowe tańce irlandzkie charakteryzują się całkowitą rezygnacją z ruchów rąk.
1. Tańce irlandzkie
Tańce irlandzkie mogą być tańczone w specjalnych miękkich lub twardych butach. Te ostatnie służa do tańców stepowanych. Irlandzkie tańce stepowane oraz buty do nich znacznie różnią się np. od swoich amerykańskich odpowiedników (np. buty nie są podbite blaszkami). Typowa muzyka to: reel, jig, hornpipe, slip jig i polka
2. Tańce szkockie
Kolejnym krajem celtyckim znanym ze swoich tańców jest górzysta Szkocja. Wszystkie tańce szkockie tańczone są w miękkich butach, bardzo podobnych do irlandzkich miękkich butów (praktycznie można stosować je zamiennie).
Typowa muzyka do szkockich tańców to reel i strathspey. Popularne są także: jig i polka, rzadziej pojawia się hornpipe.
3. Tańce bretońskie
Tańce bretońskie są jeszcze stosunkowo mało popularne w Polsce. Jednak ich popularność stale rośnie, głównie za sprawą Tomka Kowalczyka i organizowanych przez niego warsztatów tych tańców. Warsztaty takie odbyły się już w Krakowie a planowane są dalsze. Tańcami bretońskimi zajmuje się także poznański "Dom Bretanii" oraz polskie zespoly muzyki bretońskiej: "Breizh" (Wrocław) i "Bal Kuzest" (Zgorzelec). Ponadto stosunkowo popularne są w Polsce branle, które do dziś bywają tańczone w Bretanii lecz są tańcami strofrancuskimi.
Tańce bretońskie można podzielić na dwie grupy: tańce z Dolnej Bretanii oraz tańce z Górnej Bretanii. Oba typy tańców są bardzo popularne we współczesnej Bretanii. Tańczone są zwykle na tzw. Świętach Nocy (bret. Fest-Noz), czyli spotkaniach muzyczno tanecznych, będących swego rodzaju odpowiednikami szkockich lub irlandzkich ceilidh.
4. Tańce walijskie
Tańce te są w ogóle mało popularne na świecie (poza Walią oczywiście). O ile mi wiadomo nikt się nimi w Polsce nie zajmuje. Osoby zainteresowane tańcami Walijczyków zachęcam do odwiedzenia naszej sekcji linki, gdzie można znaleźć pewną liczbę odsyłaczy do stron traktujących o tych tańcach.
5. Tańce angielskie
Od razu na wstępie śpieszę wyjaśnić skąd wzięły się w opracowaniu na temat "tańców celtyckich" tańce narodu, który z Celtami nie ma nic wspólnego. Tak, jak pisałem na wstępie pojęcie "tańce celtyckie" jest pojęciem sztucznym i w dodatku używanym właściwie tylko w Polsce. Na świecie nikt nie dzieli tańców na celtyckie i nieceltyckie. W krajach kultury anglosaskiej, zwłaszcza na wyspach Brytyjskich i w USA, często mamy do czynienia z mieszaniem się niektórych grup tańców - zwłaszcza tańców szkockich z angielskimi. Najbardziej znany i jaskrawe przykłady to: angielski taniec ceilidh "Drops of Brandy" znany jest jako szkocki taniec ceilidh "Strip The Willow"; podobnie "Dashing White Sergeant" zalicza się do obu tych grup (pod tą samą nazwą). Z drugiej strony wymagana jest pewna ostrożność, gdyż niektóre tańce o tych samych nazwach mogą się całkowicie różnić. Przykładem są "Bridges of Athlone" - występuje jako irlandzki taniec céili oraz barndance. Oba tańce mają tylko jedną podobną figurę, pozostałe elementy są natomiast całkowicie różne.
Dość charakterystyczną cechą odróżniającą grupowe tańce angielskie (anglosaskie) od tańców szkockich i irlandzkich jest obecność wodzireja (ang. caller). Wodzirej kontroluje cały przebieg balu lub ceilidh. Wywołuje poszczególne tańce (lista tańców znana jest zwykle przed zabawą) podając nazwy poszczególnych figur, a w miarę możliwości także poszczególnych elementów tych figur. Często uczy tańca "na sucho" (tj. powoli i bez muzyki) przed właściwym tańczeniem.
