Anoreksja

Anorexia nervosa jest zaburzeniem dotyczącym jedzenia. Efektem takiego postępowania jest głodzenie i ogromna utrata wagi. Zwykle do tego rodzaju sytuacji dochodzi w wieku nastoletnim, u młodzieży, choć może się pojawić w każdym wieku. Choroba ta często dotyczy młodych kobiet. Około 5 do 10% populacji z anoreksją to mężczyźni. Anoreksja jest niebezpieczną chorobą i należy poszukiwać pomocy specjalisty jak najszybciej. Wdrożenie właściwej terapii pomaga w zatrzymaniu postępu choroby, chociaż zdarzają się przypadki wyjątkowo oporne na leczenie, które wymagają hospitalizacji. Nieleczone mogą prowadzić do śmierci. Jedzenie, jako takie jest stopniowo eliminowane, aż jest niemalże całkowicie wyparte. Ofiara jest owładnięta wizerunkiem swojego ciała, często widzi siebie jako grubą podczas gdy w rzeczywistości jest wręcz odwrotnie. Jak na ironię anorektycy traktują przygotowywanie posiłku, jego spożywanie jak swego rodzaju rytuał. Ona czy on są zafascynowani przeróżnymi przepisami, sposobami gotowania, jeśli tylko nie muszą tego sami jeść szczególnie w obecności innych. Czasem odchudzanie się jest przerywane okresami niepowstrzymanego głodu i "napychania się", szczególnie wtedy, kiedy osoby te starają się wrócić do zdrowego sposobu jedzenia.

PRZYCZYNY

Uważa się, że anoreksja jest chorobą o podłożu psychologicznym. Chociaż powstała seria badań, gdzie próbowano określić geny, które by predystynowały do wystąpienia anoreksji. Wciąż większość badaczy popiera psychologiczne koncepcje tej choroby. Anorektycy często mają niskie poczucie własnej wartości. W wieku nastoletnim, takie odczucia mogą być nasilone przez zmiany dotyczące sfery seksualnej, kulturalno-społecznej gloryfikacji szczupłości oraz napięć w rodzinie. Nadmierne odchudzanie może być sposobem anorektyka na objęcie kontroli nad swoim życiem, nie tylko poprzez kreowanie swojego wyglądu ale również przez opóźnienie swojego dojrzewania i rozwoju seksualnego. Anorektycy pochodzą z rodzin gdzie stawiane są duże wymagania. Są oni często perfekcjonistami, wykazujący zachowania kompulsywne w wielu aspektach swojego życia a już w szczególności - w szkole. Zaprzeczanie często współistnieje z ich natężoną uwagą skupioną na tym żeby pozostać chudym. Anorektycy zwykle zaprzeczają że cokolwiek jest nie tak, łatwo się denerwują, albo przyjmują postawy obronne kiedy inni się o nich martwią.

OBJAWY

- Znaczący spadek wagi ciała;
- Strach przed przytyciem, nawet jeśli jest to tylko wyimaginowane;
- Nadmierne odchudzanie się lub ćwiczenie;
- Zaburzony obraz własnego ciała;
- Zatrzymanie miesiączki;
- Zahamowanie popędu płciowego;
- Ręce i stopy zimne w temperaturze pokojowej;
- Nienormalne, przesadne zainteresowanie jedzeniem, jak np. - liczenie kalorii, czy ciągłe studiowanie książek kucharskich;
- Zaparcia;
- Sucha, cienka skóra;
- Mocne, puchate włosy na twarzy i ramionach (meszek);
- Przewlekłe problemy ze spaniem;
- Nadmierna aktywność.

[-------]

ROZPOZNANIE

Anorexia nervosa może być podejrzewana u młodej kobiety lub mężczyzny, którzy nieoczekiwanie tracą na wadze. Badanie krwi, moczu powinny pomóc wyeliminować inne możliwe przyczyny chudnięcia, a także pozwalają one określić stopień niedożywienia i odwodnienia.
Należy zgłosić się do swojego lekarza, który przeprowadza badanie fizyczne i wstępne różnicowanie. Twój lekarz zobowiązany jest do tego, aby zapytać o twoje zwyczaje żywieniowe, a także inne zachowania z tym związane, np. wyjątkowa drobiazgowość w wybieraniu jedzenia z uwagi na zawartość kalorii, napady żarłoczności, zmuszanie się do wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, nadmierne gimnastykowanie się, zaprzeczanie temu, że jest się głodnym.

LECZENIE

Jest to stan, który może być szczególnie trudny do leczenia. Psychoterapia, regularna kontrola medyczna, doradzanie w kwestiach żywienia powinny stanowić cześć terapii anoreksji. Celem jest przywrócenie właściwej wagi, naprawienie efektów niedożywienia, kontrola nienormalnego stylu jedzenia, oraz zapobieganie nawrotom poprzez próbę rozwiązania związanych problemów psychologicznych i rodzinnych. Bliska współpraca pomiędzy wszystkimi odpowiedzialnymi za proces leczenia, czyli lekarzami, psychologami, dietetykami jest bardzo ważna. Może nawet dojść do potrzeby hospitalizacji, jeśli stan zdrowia jest w poważnym niebezpieczeństwie. Wszystkie osoby włączone w leczenie powinny posiadać doświadczenie w postępowaniu z takimi chorymi.