Farmakoterapia w dyskopatii
Pacjenci z podejrzeniem dyskopatii powinni zgłosić się na konsultację do ortopedy. Specjalista ten dostosowuje sposób leczenia dyskopatii do stanu zdrowia. Zazwyczaj postępowanie lecznicze ma charakter zachowawczy. Skupia się przede wszystkim na farmakoterapii z zastosowaniem środków o działaniu przeciwbólowym i przeciwzapalnym. Leki mogą mieć różną postać. Dostępne są w formie maści, tabletek czy plastrów. Najczęściej zastosowanie znajdują środki z grupy NLPZ, czyli niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Dobre rezultaty przynosi zastrzyk nadtwardówkowy, który jest precyzyjnie podawany bezpośrednio w okolicę ucisku nerwu w kręgosłupie. Z powodzeniem wykonuje się go nawet przy przepuklinach sporych rozmiarów.
Rehabilitacja w dyskopatii
Kolejnym ważnym elementem leczenia dyskopatii jest fizjoterapia. Stosowane są zarówno ćwiczenia ruchowe, jak i zabiegi. W fazie ostrej choroby wskazane jest ograniczenie aktywności ruchowej, dopiero po ustąpieniu ostrego bólu wprowadzana jest kinezyterapia. Jej podstawą są ćwiczenia wzmacniające mięśnie, które odpowiadają za stabilizację kręgosłupa, i poprawiające ukrwienie okolicznych tkanek. Ćwiczenia przy dyskopatii powinny być indywidualnie dobrane dla każdego chorego. Pacjentowi zalecany jest kinesiotaping. Tzw. plastrowanie polega na aplikowaniu specjalnej taśmy na objętą przez chorobę część ciała. Wykonywane są również masaż tkanek głębokich, zabiegi z zakresu laseroterapii, magnetoterapii, elektroterapii, prądów TENS, ultradźwięków. Pacjenta edukuje się w zakresie odpowiedniego poruszania się – fizjoterapeuta instruuje go na temat prawidłowego układania ciała czy przenoszenia przedmiotów tak, aby jak najmniej obciążał kręgosłup.
Leczenie zabiegowe dyskopatii
W przypadku gdy zachowawcze metody leczenia nie przyniosły oczekiwanego rezultatu lub stan pacjenta jest ciężki, prowadzi się leczenie zabiegowe. Rodzaj operacji zależy od skali problemu. Najczęściej przeprowadzana jest dyscektomia, czyli zabieg polegający na usunięciu części jądra miażdżystego, wywierającego ucisk na korzeń nerwowy, worek oponowy, w którym znajduje się rdzeń kręgowy, czy nerwy rdzeniowe. Kolejnym zabiegiem jest laminektomia, czyli usunięcie fragmentu kości lub krążka międzykręgowego w celu zwiększenia przestrzeni dla korzeni nerwowych. W mniej zaawansowanych przypadkach, kiedy nie stwierdza się zaburzeń nerwów ruchowych, wybierane są rozwiązania minimalnie inwazyjne. Wymienia się wśród nich m.in. mikrodiscektomię (odbarczenie ucisku na korzeń nerwowy) czy system przezskórnej niskotemperaturowej koblacji (tzw. nukleoplastykę) krążka międzykręgowego. Czasami wszczepia się też implanty dysków. Po zabiegu chirurgicznym wskazana jest rehabilitacja, która przyspiesza powrót do pełnej sprawności fizycznej.
