Kontuzje w sporcie amatorskim
Sport amatorski charakteryzuje się okresowym uprawianiem czynności ruchowych w celu utrzymania kondycji sportowej, odpowiedniego wyglądu zewnętrznego czy dobrego samopoczucia. Do najczęstszych dyscyplin sportu amatorskiego należą: bieganie, jazda na rowerze, gry zespołowe (piłka nożna, siatkówka, koszykówka) oraz pływanie. Dyscypliny te są wybierane najczęściej ze względu na relatywnie niski koszt sprzętu czy możliwość ćwiczeń grupowych.
Sportowcy-amatorzy, mimo zazwyczaj mniejszego natężenia treningów, niż w przypadku profesjonalistów nierzadko ulegają kontuzjom. Wynika to z faktu, że ich decyzja o podjęciu aktywności fizycznej jest często spontaniczna i nieskonsultowana z fizjoterapeutą czy trenerem personalnym, których zadaniem jest pomoc w ułożeniu zdroworozsądkowego planu treningowego, w doborze odpowiedniego obuwia czy planu żywieniowego.
Kontuzje w sporcie profesjonalnym
Drugą grupą sportowców są profesjonaliści, których głównym celem treningów są konkretne zawody sportowe typu: Olimpiada, Mistrzostwa Świata i Europy, zawody lokalne, turnieje itp. W ich przypadku treningi odbywają się nawet dwa razy dziennie, co oczywiście przekłada się na kondycję fizyczną, a częste, niekiedy nieleczone mikrourazy prowadzą do poważnych kontuzji.
Przykładowo, Lindsey Vonn, narciarka alpejska przeszła już kilka naprawdę poważnych kontuzji m.in. kilkukrotne uszkodzenie więzadła kolana, uraz dłoni i przedramienia. Jak sama przyznała - liczne kontuzje sprawiły, że jej ciało odmawia posłuszeństwa i musi zakończyć karierę sportową. Różnego rodzaju uszkodzenia występują również w lekkiej atletyce.
Michał Kaczmarek, fizjoterapeuta kadry lekkoatletów (współpracujący m.in. z Angeliką Cichocką czy Marcinem Lewandowskim) oraz reprezentacji polskich tenisistek, na co dzień zmaga się z takimi kontuzjami swoich podopiecznych jak: ból rozcięgna podeszwowego, ból ścięgna Achillesa, kolano skoczka, łokieć tenisisty, zespół bolesnego barku, cieśni nadgarstka i wiele innych. Bez profesjonalnego i nowoczesnego sprzętu do rehabilitacji kontuzje sportowe trwałyby długie miesiące, a sportowcy byliby wyeliminowani z treningów oraz najważniejszych imprez. W tym przypadku liczy się czas, tj. szybkie zadziałanie w celu trwałego wyleczenia kontuzji i przygotowania do zawodów. Nie bez powodu, fizjoterapeuci sportowi uważani są za magików.
Jakie urządzenia wykorzystywane są w rehabilitacji sportowej?
W swojej codziennej pracy ze sportowcem fizjoterapeuta łączy działanie kilku metod. Należą do nich: terapia manualna, terapia powięziowa, kinezyterapia, trening siłowy i funkcjonalny, kinesiotaping oraz fizykoterapia.
Do najczęściej używanych przez fizjoterapeutów aparatów do fizykoterapii w leczeniu sportowców można zaliczyć: falę uderzeniową, laseroterapię wysokoenergetyczną, terapię Tecar, połączenie krioterapii z drenażem limfatycznym oraz coraz bardziej popularną przezskórną elektrolizę Epte.
Powyższe terapie charakteryzują się tym, że efekty uzyskiwane przy ich wsparciu są szybkie i pozwalają sportowcowi na powrót do treningów. Przykładowo, zadaniem fali uderzeniowej, dzięki wygenerowanemu ciśnieniu, jest precyzyjne dotarcie do miejsca dotkniętego schorzeniem. Znakomicie sprawdza się ona w schorzeniach układu mięśniowego i kostno-szkieletowego m.in. w leczeniu: kolana skoczka, ostrogi piętowej, łokcia tenisisty, bólu ścięgna Achillesa, bólu nadgarstka i wielu innych. Z fali uderzeniowej Rosetta ESWT korzysta m.in. klub sportowy Trefl Gdańsk.
Laser wysokoenergetyczny jest uzupełnieniem fali uderzeniowej, ponieważ jego główną zaletą jest fakt, że może być stosowany zarówno w stanie ostrym, jak również w przewlekłym. Laseroterapia wysokoenergetyczna łączy w sobie trzy efekty, odpowiadając za szybkie działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i biostymulacyjne. Dzięki połączeniu powyższej pracy lasera uzyskany efekt jest natychmiastowy, a także trwały.
Z laserów wysokoenergetycznych serii iLUX korzystają drużyny sportowe: AC Milan, Trentino Volley czy Atalanta Bergamo.
Ostatnim z trzech, najbardziej nowoczesnych obecnie urządzeń do fizykoterapii sportowej, jest aparat do terapii Tecar, którego głównym celem jest intensywne przekazywanie energii do tkanek, a co za tym idzie stymulowanie ich do przebudowy. Przewagą terapii Tecar nad podstawowymi metodami fizykoterapii jest fakt, że działa ona na poziomie komórkowym, a nie powierzchownie. Efektami, jakie dzięki temu osiąga fizjoterapeuta, są: pobudzenie mikrokrążenia, natlenienie komórek oraz szybkie usunięcie stanu zapalnego i przyspieszenie regeneracji.
Uzupełnieniem wyżej wymienionych terapii mogą być dodatkowo: drenaż limfatyczny, samodzielny bądź dodatkowo rozszerzony o krioterapię, co sprawdza się w obrzękach i siniakach. W przypadku wyjątkowo trudnych do wyleczenia schorzeń (przede wszystkim przewlekłych tendinopatii) polecamy terapię przezskórnej elektrolizy Epte.
Artykuł powstał przy współpracy ze specjalistami marki BardoMed - producenta i dystrybutora sprzętu rehabilitacyjnego.
