„Kolano biegacza” - najczęstsza dolegliwość miłośników biegania

Czym jest „kolano biegacza”?

„Kolano biegacza” (AKP) to jedna z najczęstszych dolegliwości wśród miłośników tej aktywności fizycznej. Tym mianem określa się ból występujący w przedniej (PTPF) lub bocznej części kolana (ITBS), który zazwyczaj spowodowany jest przeciążeniem stawów, w wyniku zbyt intensywnego, cyklicznego treningu. Do objawów należą również trzeszczenie i „przeskakiwanie” odczuwane w okolicach stawu kolanowego oraz obrzęk i częściowa blokada stawów. Poza zbyt dużym obciążeniem podczas ćwiczeń istnieją również inne przyczyny wystąpienia AKP. Należą do nich m.in.: rozmiękczenie chrząstki rzepki kolanowej, zaburzenia produkcji mazi (ograniczającej tarcie wewnątrz stawu), ale także zbyt częste przebywanie w pozycji siedzącej ze zgiętymi kolanami oraz chodzenie w butach na wysokich obcasach.

Na początku, doraźnym sposobem walki z tą dolegliwością może być zastosowanie metody R.I.C.E., która pozwoli odciążyć kończynę w której odczuwamy ból. Polega ona na: odpoczynku (rest), schładzaniu kontuzjowanego miejsca (ice), zastosowaniu ucisku w miejscu bólu – np. za pomocą bandaża elastycznego lub opaski (compression) oraz unoszenia kończyny w przypadku występowania opuchlizny (elevation). Jeżeli dolegliwości bólowe nie ustępują lub systematycznie się nasilają wówczas należy zgłosić się do lekarza ortopedy w celu przeprowadzania szczegółowych badań.

- Pierwszym krokiem w gabinecie ortopedycznym jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu z pacjentem, w celu określenia potencjalnej przyczyny wystąpienia dolegliwości. Jednak, aby specjalista mógł zdiagnozować „kolano biegacza” konieczne jest wykonanie odpowiednich badań. Wśród nich znajduje się m.in. badanie rezonansem magnetycznym, które pozwala określić ewentualny stopień zwyrodnień stawu kolanowego oraz jego budowę. W niektórych przypadkach konieczne jest zastosowanie metody inwazyjnej – artroskopii. Ponadto wykonywane są trzy badania manualne, które pozwalają określić stopień przykurczu pasma biodrowo-piszczelowego. Dodatkowo przeprowadzane są również manualne testy: Noble’a, Renne oraz Obera, pozwalające określić stopień przykurczu mięśnia biodrowo-piszczelowego - wyjaśnia dr n. med. Krzysztof Radziszewski – chirurg, lekarz rehabilitacji medycznej

Jak wygląda powrót do sprawności?

W zależności od zaawansowania pokonanie tej dolegliwości może przybierać różne formy. Wśród metod możemy wyszczególnić m.in.:

• Kinesiotaping – metoda opiera się na aplikowaniu na ciało (w miejscu występowania kontuzji) specjalnych elastycznych plastrów, które m.in. poprzez regulowanie napięcia mięśniowego oraz bezpośrednie oddziaływanie na skórę pozwalają zmniejszyć ból, minimalizować obrzęki oraz regenerować uszkodzone stawy czy mięśnie.
• Leczenie farmakologiczne – stosowana w przypadku wykrycia dolegliwości na wczesnym etapie jej rozwoju. Polega na przyjmowaniu środków przeciwbólowych, przeciwzapalnych oraz tych, które pozwalają regenerować chrząstkę stawową (zawierające np. kolagen, kwas hialuronowy, glukozaminę).
• Terapia rezonansem magnetycznym (MBST) – innowacyjna metoda pozwalająca na bezinwazyjne leczenie schorzeń stawów (w tym m.in. „kolana biegacza”). Zabieg jest bezbolesny, nieinwazyjny i bardzo prosty. Od Pacjenta wymaga się jedynie ustawienia w odpowiedniej pozycji – siedzącej lub leżącej – na czas zabiegu oraz przestrzegania zalecenia przyjmowania co najmniej 2,5 litra wody dziennie. Terapia rezonansem magnetycznym MBST® wpływa na zaburzone funkcje komórek lub grup komórek – aktywuje procesy metaboliczne w organizmie i wyzwala procesy regeneracji. Dzięki temu przyspiesza proces regeneracji tkanek, wchłanianie obrzęków i krwiaków oraz minimalizuje dolegliwości bólowe.
• Kinezyterapia – to metoda dostosowana do indywidualnych potrzeb pacjenta i rodzaju urazu, z którym zwraca się o pomoc do specjalisty. Terapeuta za pomocą spersonalizowanych ćwiczeń pomaga pacjentowi wrócić do zdrowia w przypadku wystąpienia kontuzji stawów obwodowych i bólów przeciążeniowych.
• Leczenie chirurgiczne – artroskopia – stosowana w przypadku braku efektów podczas stosowana innych metod. Polega na wygładzaniu powierzchni stawu oraz przecięcia tkanek miękkich, które utrzymują rzepkę w nieprawidłowej pozycji.

Po zakończeniu leczenia powinniśmy pamiętać o odpowiedniej profilaktyce, która zminimalizuje ryzyko nawrotu dolegliwości. Powrót do aktywności fizycznej powinien być oparty na odpowiednim planie treningowym (powstałym po konsultacji ze specjalistą) oraz wyznaczeniu okresów na regenerację organizmu. Niezwykle istotne jest również przeprowadzanie rozgrzewki przed każdym treningiem, która zminimalizuje ryzyko wystąpienia kontuzji.