Bulimia należy do grupy zaburzeń jedzenia, podobnie jak anoreksja. Jest to choroba o podłożu psychologicznym, która ma wymierne zdrowotne konsekwencje. Bulimia charakteryzuje się napadami kompulsywnego (przymusowego) jedzenia, a następnie zmuszaniem się do wymiotów. Chociaż jest to zaburzenie mogące dotyczyć obu płci, przeważają młode kobiety oraz nastolatki. Często są to kobiety odnoszące sukcesy zawodowe, pochodzące z rodzin o wysokim standardzie życia, ale nie rzadko patologicznych. Średni wiek pojawienia się choroby to 18 lat lecz cały czas liczba ta idzie w dół. Osoby cierpiące na bulimię często sięgają po różne preparaty odchudzające, środki przeczyszczające i moczopędne po to aby schudnąć. Nie znana jest dokładnie częstość występowania bulimii, ze względu na to, że okresy obżarstwa i następczego "oczyszczania się" są najczęściej praktykowane w tajemnicy.
Bulimia jest prawdziwą chorobą, która nie może zostać kontrolowana przez osoby na nią cierpiące bez pomocy specjalisty. Uwagi ze strony rodziny i przyjaciół w najlepszym wypadku nie odnoszą żadnego efektu, a w najgorszym - mają wręcz działanie odwrotne.
PRZYCZYNY
Napięcia i konflikty w rodzinie są uważane za najważniejszą przyczynę bulimii. Osoba z bulimią stawia sobie nierealne do zrealizowania cele, do tego jest perfekcjonistką, przez co czuje, że nie jest w stanie sprostać wymaganiom rodziców. Często ma niskie poczucie własnej wartości, cierpi na depresję. Istnieją doniesienia, że w stosunku do prawie połowy cierpiących na bulimię była stosowana przemoc fizyczna lub wykorzystywano ich seksualnie w przeszłości.
OBJAWY
Ogólne zdrowie osoby chorującej na bulimię zależy od tego jak często przechodzi ona okresy kompulsywnego jedzenia a następnie wymiotów. Może ona wymiotować sporadycznie (raz w miesiącu), albo znacznie częściej (po kilka razy dziennie). Konsekwencje zdrowotne zależą właściwie od indukowanych wymiotów, a nie od obżarstwa. Fizyczne zaburzenia to między innymi obrzęk żołądka, trzustki, zapalenie przełyku, powiększenie ślinianek, zniszczenie szkliwa zębowego albo rozwój chorób dziąseł w wyniku działania kwasu żołądkowego. Częste wymioty zmniejszają ilość wody i potasu w organizmie, a w konsekwencji zaburzenia rytmu serca, skurcze mięśni a czasem nawet całkowity paraliż. W ciężkich przypadkach tego rodzaju zaburzenia mogą prowadzić do śmierci. Równie niebezpieczne skutki spowodowane są depresją , w ciągu której rozwijają się tendencje samobójcze.
[-------]
ROZPOZNANIELekarz przeprowadza badanie fizyczne i zbiera historię choroby. Lekarz powinien zwrócić szczególną uwagę na sposób jedzenia, poszukując takich zachowań, jak: powtarzające się okresy obżarstwa z następczym zmuszaniem się do wymiotów lub zażywaniem środków przeczyszczających, naprzemienne obżarstwo i odchudzania się, potajemne podjadanie i obżeranie się, nadmiernie nasilone ćwiczenia fizyczne po to, aby uniknąć przytycia.
LECZENIE
Leczenie polega przede wszystkim na psychoterapii - indywidualnej, grupowej lub rodzinnej. Mogą być również prowadzone terapie behawioralne lub poznawcze. Terapia behawioralna polega głównie na zmianie destrukcyjnych zachowań (w tym przypadku - napadów obżarstwa - wymiotów) ; sesje poświęcone są badaniu poszczególnych typów zachowania i jak można im zapobiegać, pacjent otrzymuje szczegółowe instrukcje pomiędzy kolejnymi sesjami. Terapia poznawcza pozwala na odkrycie mechanizmów kierujących tego typu zachowaniami, zarówno w postaci emocji, jak i podświadomych myśli z tym związanych. Psychoterapia grupowa lub indywidualna skupia się na poznawaniu doświadczeń emocjonalnych, ich związku z występowaniem bulimii.
www.fit.pl
