Ograniczenia dietetyczne, bez wykonywania ćwiczeń, nie przyniosą rezultatu. Po początkowym okresie organizm przyzwyczaja się do zmniejszonej ilości pożywienia i stara się oszczędzać energię, a temu zjawisku zapobiega systematyczna aktywność fizyczna. Wysiłek fizyczny z jednej strony stanowi formę bieżącego wydatkowania energii czerpanej z pożywienia, z drugiej zaś sprzyja zwiększeniu ilości tkanki mięśniowej, która nawet w czasie spoczynku zużywa więcej energii. Wysiłek fizyczny, bardziej niż sama dieta, wpływa korzystnie na stężenie cholesterolu i proporcje między dobrym a złym cholesterolem.
Przez systematyczne podejmowanie wysiłku fizycznego można uzyskać efekty zdrowotne, jakich nie udaje się osiągnąć samym leczeniem farmakologicznym.
Zwiększenie aktywności fizycznej może przynieść szereg korzyści podobnie jak u osób z prawidłową tolerancją glukozy, np.:
- ułatwić utrzymanie prawidłowego ciśnienia tętniczego krwi;
- obniżyć poziom "złego" cholesterolu;
- podwyższyć poziom "dobrego" cholesterolu;
- wzmocnić serce;
- zmniejszyć ryzyko zawału serca i udaru mózgu;
- poprawić sprawność fizyczną;
- ułatwić schudnięcie i utrzymanie należnej masy ciała;
- poprawić samopoczucie.
A ponadto:
- ułatwić uzyskanie prawidłowych poziomów cukru we krwi;
- umożliwić zmniejszenie dawek stosowanych leków doustnych i insuliny;
- opóźnić, bądź zapobiec, rozwojowi niektórych późnych powikłań cukrzycy.
Nie można biernie poddawać się chorobie – należy walczyć o zahamowanie postępu choroby, a w miarę możliwości o cofnięcie się pewnych zaburzeń. Aktywność fizyczna stanowi jedną ze skutecznych metod niefarmakologicznego leczenia cukrzycy.
