Naukowcy z Instytutu Zdrowia Publicznego (Institute for Community Health) w Cambridge w stanie Massachusetts przeprowadzili badania wśród dzieci w wieku 9-13 lat. Okazało się, że istnieje ścisła zależność między wynikami w nauce i sprawnością fizyczną. Uczniowie, którzy mieli lepsze wyniki w testach fizycznych uzyskiwali też lepsze oceny w standardowych testach z matematyki i języka angielskiego.
Zdaniem autorów pracy, wyniki tych badań dowodzą, że inwestowanie czasu i pieniędzy w ćwiczenia fizyczne jest opłacalne. Zajęcia sprawnościowe nie odciągają bowiem większości uczniów od nauki, a mogą mieć dobry wpływ na wyniki w szkole.
Ortopedzi biją na alarm wśród coraz młodszych dzieci nasila się występowanie wad postawy. A wyrobienie w dziecku nawyku zdrowego ruchu, sprzyja kręgosłupowi na całe dorosłe życie.
Nie korygowane wady postawy, mogą prowadzić do nieodwracalnych i stale pogarszających się deformacji. To one stają się potem nie tylko początkiem zmian zwyrodnieniowych stawów, kręgów, ale również przyczyną dolegliwości bólowych.
Ćwiczenia równoważne zaliczamy do grupy ćwiczeń kształtujących, a trudniejsze ich formy do grupy ćwiczeń stosowanych. Ćwiczenia równoważne stanowią podstawowy zasób ćwiczeń dzieci i młodzieży. Zwiększają rozwój cech motorycznych, przyczyniają się do rozwoju ciała. Odpowiadają psychice dzieci i młodzieży. Są podstawowym zasobem ćwiczeń ogólnorozwojowych. Sprzyjają przede wszystkim zwiększeniu ogólnej sprawności i możliwości lokomocyjnych oraz wykonywanych ruchów funkcyjnych.
Ogólne zadania ćwiczeń stosowanych:
- wyrobienie ogólnej sprawności ruchowej i doskonalenie cech fizycznych i motorycznych,
- wyrobienie charakteru poprzez kształcenie siły woli, decyzji, koncentracji, odwagi, uwagi
- wyrobienie nawyków ruchowych.
[-------]
Ćwiczenia równoważne polegają na różnych układach ciała. O stopniu ich trudności decyduje płaszczyzna podparcia i położenia środka ciężkości. Ćwiczenia równoważne są ćwiczeniami układu nerwowo-mięśniowego i zwiększają pracę układu oddechowego, rozwijają koordynację ruchową, rozwijają uwagę, przezorność i śmiałość ćwiczących.
Zasób ćwiczeń równoważnych jest bardzo duży.
Ćwiczenia równoważne można utrudnić poprzez:
- zmniejszenie płaszczyzny podstawy ciała,
- oddalenie środka ciężkości ciała od podłoża
- zwiększenie wysokości przyrządu
- zwiększenie ruchomości przyrządu
- pochylenie płaszczyzny
- pokonywanie przeszkód poprzez ruch
- przenoszenie przyborów i ciężarków
- zmianę układu ramion
- zmianę sposobu przejścia
Ćwiczenia równoważne dają poczucie świadomego wykonywania ruchów w sytuacji, gdy poczucie równowagi ciała człowieka może być zagrożone. Czucie mięśniowe, błędnik i wzrok współpracują ze sobą (receptory) wysyłając impulsy do OUN, kiedy jeden z receptorów wyłącza się to inne zwiększają swoją pracę, np. zamknięcie oczu w czasie chodu.
Spróbujmy „zasadę stopniowania trudności” zastosować na przykładach:
1. Zaczynajmy od prostego ćwiczenia (np. tylko wspięcie na palcach - „długi kręgosłup”).
2. Utrudniajmy je dodatkowym ruchem (np. wibracja kończyn górnych w rotacji na zewnątrz – dalej we wspięciu na palcach lub woreczek na głowie).
3. Kończmy w pozycji zaburzenia równowagi ( jak poz.1, lecz jednonóż).
4. Utrudniamy wodząc wzrokiem raz w prawo i lewo, a na koniec zamykając oczy ( poz. 1., 2 i 3).
5. Zwiększamy stopień trudności używając przyborów: niestabilne powierzchnie, piłki fitball , over Ball (jak poz. 3 stojąc na movin-stepie lub zrolowanej macie).
Startujemy od prostego ćwiczenia i powoli je utrudniamy, wprowadzając rożne dodatkowe elementy. Z punktu widzenia biomechaniki, zasada jest klarowna, im bliżej środka ciała znajdują się kończyny dolne i górne, tym siła włożona w utrzymanie stabilizacji i stabilności ciała jest mniejsza. Im dłuższe ramie siły, czyli oddalenie (np. wyciągnięta do przodu ręka lub ręka z obciążeniem) od środka ciężkości ciała i mniej punktów podparcia, tym praca i siła, włożone w dane ćwiczenie są większe. Elementy jak siła, balans- równowaga, koordynacja, liczba powtórzeń mogą wpływać na efektywność ćwiczenia. W końcowym etapie mamy walczyć o utrzymanie równowagi – balansować. Wpłynie to na lepszą koordynację nerwowo-mięśniową, poprawi stabilizacje i wzmocni kręgosłup.
Takie stopniowanie trudności przynosi niebywałe efekty w profilaktyce i terapii wielu odkręgosłupowych schorzeń, a co najważniejsze dzieci same nie wiedzą kiedy przechodzą do trudniejszych etapów ćwiczeń, często niewykonalnych dla wielu bez wcześniejszych elementarnych „schodów”, czyli prostych wstępnych ćwiczeń niejako przygotowawczych.
Życzę dużo efektywnej i twórczej zabawy z dziećmi w równowadze. Oli i Lorenzowi dziękuję za udział w sesji.
dr Jolanta Ignaszewska -Kühbauch
www.fit.pl
