Urodził się w Łodzi w czasie okupacji niemieckiej. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Jako siatkarz grał na pozycji rozgrywającego. Karierę zawodniczą rozpoczął w drużynie Społem Łódź. Następnie występował w Anilanie Łódź i Stali Mielec. Reprezentant Polski juniorów i seniorów. Karierę zakończył w połowie lat 60.
Pracę trenerską rozpoczął jeszcze w trakcie kariery zawodniczej od stanowiska opiekuna drużyny juniorów Stali Mielec. Następnie zdecydował się na pracę z drużynami kobiecymi. Stworzył od podstaw drużynę siatkarek ChKS Łódź, z którą awansował do I ligi i w 1976 zdobył mistrzostwo Polski.
W latach 1975–1977 prowadził drużynę narodową kobiet. Podał się do dymisji po mistrzostwach Europy w Finlandii, na których reprezentacja Polski zajęła 4. miejsce. Następnie wyjechał do Niemiec, gdzie przez 10 lat prowadził reprezentację tego kraju oraz drużyny ligowe, m.in. Bayer Lohhof, z którym siedmiokrotnie zdobył mistrzostwo Niemiec. Pracował w Turcji, gdzie prowadził drużyny Eczacibasi Stambuł i Vakifbank Ankara.
Po rezygnacji Zbigniewa Krzyżanowskiego w kwietniu 2003 objął ponownie funkcję szkoleniowca reprezentacji Polski, z którą awansował na mistrzostwa Europy w Turcji, gdzie drużyna narodowa zdobyła złoty medal. Prowadzona przez niego reprezentacja powtórzyła ten sukces na odbywających się w 2005 mistrzostwach Europy w Chorwacji. Sukcesy w rozgrywkach kontynentalnych nie szły jednak w parze z osiągnięciami w innych turniejach międzynarodowych. 1 września 2006, po słabych występach w Grand Prix, Andrzej Niemczyk podał się do dymisji. Kilka dni wcześniej usunął z kadry jedną z jej najlepszych zawodniczek Małgorzatę Glinkę.
10 grudnia 2006 zawodniczki reprezentacji Polski wystosowały list otwarty, w którym poprosiły władze Polskiego Związku Piłki Siatkowej o rozpatrzenie możliwości powrotu Andrzeja Niemczyka do pracy na stanowisku selekcjonera.
W 2005 roku został zdiagnozowany u niego nowotwór węzłów chłonnych[5][6] i został z niego wyleczony, o czym poinformował media w marcu 2006. Jednak po 10 latach wykryto u niego nieoperacyjnego raka płuc. Zmarł 2 czerwca 2016 roku. Pogrzeb odbył się 14 czerwca 2016 i jego urna z prochami spoczęła w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Doły w Łodzi.
W 2005 zwyciężył w plebiscycie Łodzianin Roku.
Od 2007 roku był członkiem Rady Nadzorczej klubu piłkarskiego Widzew Łódź. Od lipca 2008 był prezesem fundacji „Futbol przez wieki”, która zajmuje się pielęgnowaniem tradycji i historii Widzewa.
W 2010 startował z listy KWW Zdzisławy Janowskiej w wyborach do rady miejskiej w Łodzi, z których jednak wycofał się, decyzję tę tłumacząc względami zdrowotnymi[9].
Życie prywatne
Był trzykrotnie żonaty, m.in. z Barbarą Hermel-Niemczyk, reprezentantką Polski w latach 1964–1976, olimpijką – zdobywczynią brązowego medalu na igrzyskach w Meksyku w 1968. Miał cztery córki: Małgorzatę (córka Barbary Hermel-Niemczyk) – reprezentantkę Polski i mistrzynię Europy w 2003, Kingę, która była reprezentantką Francji w piłce siatkowej kobiet, Saskię oraz Nataschę, które grają w reprezentacji Bawarii.
fot. tvp.info
www.fit.pl
