Najwybitniejszym reprezentantem tego nurtu był Awicenna (Abu Ali Ibn Sina), żyjący w latach 980 – 1037. Urodził się Bucharze, w Iranie (obecnie Uzbekistan). Był wielkim lekarzem i filozofem. Wniósł szczególny wkład do poznania filozofii Arystotelesa i do rozwoju medycyny. Obok Hipokratesa i Galena – należy do największych.
Napisał dwa wielkie dzieła medyczne:
Kitab asz-szifa – „Księga uzdrowienia” oraz Kanon – „Księga reguł medycznych”.
Kanon – składa się z 5 ksiąg.
Księga I – rozwija definicję i zadania medycyny;
Księga II – zawiera opis leków prostych i sposób ich działania;
Księga III – zawiera omówienie chorób poszczególnych części ciała; od głowy do kończyn i podaje sposoby ich leczenia;
Księga IV – poświęcona jest głównie chirurgii;
Księga V – mówi o działaniu leków prostych, złożonych i odtrutek.
W księdze I Awicenna omówił także rolę ćwiczeń fizycznych i ich wpływ na zdrowie. Podał dokładne przepisy karmienia noworodków i omówił ważniejsze choroby dziecięce. W okresie dorastania wskazywał na potrzebę kontrolowania rozwijających się uczuć i namiętności oraz na docenianie w wychowaniu młodzieży zarówno rozwoju fizycznego, jak i psychicznego.
Według Awicenny „ćwiczenie fizyczne, to dowolny ruch powodujący nieprzerwanie głębokie oddychanie”. Uprawiane z umiarem i we właściwym czasie ćwiczenia fizyczne zapobiegają wielu chorobom; ruch bowiem pomaga trawieniu, co wpływa korzystnie na ogólny stan zdrowia.
Ćwiczenia fizyczne bywają różne: małe, duże, intensywne i łagodne, prędkie i powolne, albo zwinne (składające się z ostrych i szybkich ruchów) lub ociężałe.
Do ćwiczeń szybkich zaliczał: przeciąganie się, walka na pięści, strzelanie z łuku, szybki marsz, rzucanie oszczepem, podskakiwanie do jakiegoś przedmiotu żeby na nim zawisnąć, walkę na miecze i włócznie, jazdę konną, ruchy obiema rękami w tył i w przód.
Za ćwiczenia powolne i lekkie uznał: huśtanie się na huśtawkach i w kołyskach, przejażdżki na łódkach i czółnach; za bardziej intensywne: jazdę wierzchem na koniu i na wozach oraz biegi, skoki, gry w piłkę, podnoszenie ciężarów itp. Za główne zasady obowiązujące przy uprawianiu ćwiczeń fizycznych uznał: uniwersalność, indywidualizację, różnorodność form i środków oraz umiarkowanie.
Uważał, że dla każdego organu, jak również dla określonych schorzeń i typów konstytucyjnych można wyróżnić odpowiednie rodzaje ćwiczeń. Awicenna w zachowaniu zdrowia duże znaczenie przypisywał higienie osobistej; wypowiadał się na temat korzyści płynących z kąpieli w łaźniach, w ciepłej wodzie; zwracał również uwagę na znaczenie masażu. Jego dzieła przełożono na język łaciński dopiero w XII w.
www.fit.pl
Historia Kultury Fizycznej: Awicenna (980 - 1037)
Rozwój medycyny w Europie dokonywać się zaczął na uniwersytetach włoskich, które czerpały wiedzę i doświadczenie z tradycji rzymskich, a od XIII w. także dzięki przenikaniu do Europy, poprzez Hiszpanię (uniwersytety w Cordobie) osiągnięć nauki arabskiej. Z tego ostatniego źródła przeniknęła do kultury europejskiej wiedza medyczna i filozofia islamu.
